Bij bewustzijn komen

We zijn vijf weken verder en je bent dit weekend eindelijk bij bewustzijn gekomen. Ik had niet durven dromen dat dit moment nog zou komen.

Vanaf week 1 hebben we jouw kamer volgehangen met mooie foto’s en tekeningen. Jouw gezin, familie, vrienden/vriendinnen en iedereen die belangrijk voor jou is. Door deze kamer persoonlijker te maken met hopen wij dat, wanneer je wakker wordt, je jezelf enigszins veilig voelt.

Om jou verder tot bewustzijn te laten komen hebben ze jou onder andere laten zwemmen. Ik mocht met je mee en jou begeleiden in het water. Met jou in mijn armen dreef je op het water, starend naar het plafond.

Ook begin je steeds beter te reageren op je omgeving en voert regelmatig kleine opdrachten uit. Denk hierbij aan; duim opsteken, voeten bewegen, of je hand naar je gezicht brengen. Maar wanneer jij niet consequent reageert op de opdrachten worden er pijnprikkels toegediend. Het is zo vervelend om jou zo te zien lijden. Van het drukken met een voorwerp op je nagelbed tot het duwen op je borstkas.

Ook word je regelmatig rechtop in bed gezet. Met veel hulp van de verpleegkundigen en schuimblokken in je rug kun je rechtop zitten.

Dat muziek heel veel voor mensen kan betekenen weten we allemaal, maar in deze situatie is het net even wat intenser. Regelmatig kwam er een muziektherapeut langs. Staand naast jouw bed, met gitaar in de hand. Ik ken natuurlijk jouw muzieksmaak, heel divers en vaak feestelijk. Maar voor nu niet passend bij de situatie.. Ik koos voor een prachtig nummer van Calum Scott – You are the reason. Kippenvel en tranen in mijn ogen wanneer ze begint met spelen en zingen. Muziek legt zo goed uit hoe ik me voel.

There goes my heart beating
‘Cause you are the reason
I’m losing my sleep
Please come back now

And there goes my mind racing
And you are the reason
That I’m still breathing
I’m hopeless now