Al negen jaar gelukkig samen, en plots veranderde ons leven én relatie van het een op het andere moment. Hoe gaan we hier mee om en welke hobbels doorlopen we samen?
Vanaf het moment dat we samen waren wist ik het, dit is mijn grote liefde. Mark. We hadden een zorgeloos leven samen en keken uit naar alles wat zou komen. Een prachtig kindje en een tweede kindje op komst. En toen was het 9 december 2023, de dag dat ons leven drastisch veranderde. Van partner zijn naar patiënt en ‘verzorger’, een hele andere dynamiek.
Je partner zo afhankelijk van zorg, dat is intens verdrietig om te zien. Mijn knappe én sterke vent die ineens niets meer zelf kon en alles opnieuw moest leren. Van het geven van eten/drinken tot aan het helpen bij het toilet.
De rol als vader. Ik vind het super lastig dat Mark nog lang niet alles kan doen met onze kinderen. Dagelijkse dingen die andere vaders wel kunnen doen met hun kinderen. Iedere dag word ik wel ergens geconfronteerd met het feit dat wij nog niet zo ver zijn, dit maakt het super lastig.
Maar naast het fysieke aspect is er nog het sociaal / emotioneel aspect. Hierin heb ik ook echt af en toe een andere Mark leren kennen. Het is lastig om aan anderen uit te leggen in hoeverre het gedrag van Mark veranderd was. Ik kon mijzelf hier niet bij neerleggen en wilde zo graag de ‘oude Mark’ terug. De veranderingen zaten met name in kinderlijk gedrag, woordgebruik, gezichtsuitdrukking en de hele lichaamshouding. Op het moment van schrijven zijn vrijwel alle bovenstaande zaken gelukkig verleden tijd. Mark heeft super hard gewerkt aan alle cognitieve vaardigheden, waardoor ik kan zeggen dat mijn ‘oude Mark’ weer steeds meer terug is.
En natuurlijk de vraag die bijna iedereen heeft. Zijn wij weer intiem? Het antwoord is, ja. Gelukkig maar! Heel de periode heeft natuurlijk effect op je relatie, uit de rollen van patiënt en ‘verzorger’ stappen en weer nader tot elkaar komen. Dit heeft natuurlijk maanden lang geduurd en is niet van de een op de andere dag hoe het is geweest. Maar samen groeien we weer langzaam in de rol van elkaars geliefdes.
De toekomst. Nog vrij onzeker. Echt plannen maken vind ik lastig. Nog steeds denk ik iedere dag na over hoe het verder zal gaan. Tuurlijk is er na al deze maanden hoop gekomen, maar ook nog onzekerheid. Met name de factor ‘tijd’ vind ik super lastig.
Geef een reactie